برونو بتلهایم : مطالعه بتلهایم در مورد اتیسم

نظریه بتلهایم تأکید داشت که مهم‌ترین نیاز کودکان درخودمانده، رسیدن به نوعی احساس خودمختاری درونی است؛ احساسی که تنها زمانی اصیل خواهد بود که از درون کودک برخیزد و نه از فشار بیرونی. مشاوران و درمانگران تنها می‌توانند محیطی سرشار از عشق، احترام و امنیت فراهم کنند تا کودک خود قدم‌های اولیه را بردارد.

مثال مارسیا

مارسیا  در ۱۰/۵ سالگی به مدرسه آمد. او منزوی بود، فقط چند کلمه پراکنده می‌گفت و مشکل اصلی‌اش یبوست مزمن بود؛ چون از ۲ سالگی به اجبار والدین برای دفع تحت فشار قرار گرفته بود و همیشه با تنقیه کنترل می‌شد.

در مدرسه، مشاوران به او اجازه کامل خودمختاری دادند؛ یعنی گفتند هر وقت خودش خواست و هرطور راحت بود می‌تواند عمل دفع را انجام دهد و هرگز او را مجبور یا تنبیه نخواهند کرد. همین احترام به بدنش باعث شد که او به تدریج بدون فشار بیرونی شروع به دفع کند، ابتدا در مکان‌های دلخواه (مثل وان حمام) و بعد کم‌کم در توالت.

هم‌زمان، بازی‌های او (مثل تعقیب و گریز یا بازی با عروسک‌ها) نشان می‌داد که دارد بر تجربه‌های سخت گذشته‌اش (اجبار، تنقیه، و احساس تحت کنترل بودن) غلبه می‌کند و کم‌کم به ارتباط با دیگران روی می‌آورد.

نمونه‌ی بالینی مثل مارسیا نشان می‌دهد که چگونه پرستاری عاشقانه و احترام به بدن و خواست کودک، می‌تواند نخستین حرکات خودانگیخته او را فعال کند؛ حتی اگر این حرکات در ابتدا بسیار کوچک یا عجیب به نظر برسند. بتلهایم معتقد بود که کودک باید احساس کند بدنش و انتخاب‌هایش در کنترل خودش است.