کارل یونگ : نظریه یونگ به زبان ساده، 12کهن الگوی یونگ

کارل یونگ ، چهار رویکرد به درمان را مشخص کرد که بیانگر چهار مرحله تحولی در تاریخ روان درمانی است : 

مرحله اول اعتراف به راز بیماری زاست. این رویکرد، روش پالایشی با تخلیه هیجانی است که ژوزف بروئر و بیمارش آنااٌ اجرا می کردند. پالایش روانی برای بیمارانی که صرفاً نیاز دارند اسرار خود را در میان بگذارند، مؤثر است. 

مرحله دوم، تعبیر، توضیح و روشن کردن را شامل میشود. این رویکرد که فروید از آن استفاده می کرد، بیماران را از علت های روان رنجوری آنها آگاه میکند ولی آنها را قادر نمی سازد تا مشکلات اجتماعی خود را حل کنند.

 مرحله سوم روشی است که آلفرد آدلر به کاربرد و آموزش دادن به بیماران به عنوان موجودات اجتماعی را شامل می شود. یونگ میگوید که متأسفانه این روش فقط به بیمارانی کمک میکند تا از لحاظ اجتماعی سازگار باشند.

یونگ برای فراتر رفتن از این سه روش با رویکرد مرحله چهارم را پیشنهاد کرد: دگرگونی . منظور او از دگرگونی این بود که ابتدا درمانگر باید به انسان سالمی تبدیل شود و ترجیحاً این کار را از طریق قرار گرفتن تحت روان درمانی انجام دهد.

 درمانگر فقط بعد از دگرگونی و فلسفه زندگی ریشه دار می تواند به بیماران کمک کند به سمت تفرد، یکپارچگی یا خودشکوفایی پیش بروند. این مرحله چهارم به ویژه برای بیمارانی به کار برده میشود که در نیمه دوم زندگی هستند و به پرورش دادن خود درونی مسائل اخلاقی و مذهبی و یافتن فلسفه وحدت بخش زندگی می پردازند. 

یونگ در نظریه و کاربرد روان درمانی کاملاً التقاطی بود. درمان او مطابق با سن ، مرحله رشد و مشکل خاص بیمار تفاوت داشت. نزدیک به دو سوم بیماران یونگ در نیمه دوم زندگی بودند و تعداد زیادی از آنها از بی معنایی رنج میبردند، عموماً بی هدف بودند و از مرگ می ترسیدند.