روانشناسی فردنگر آلفرد آدلر

در شهری کوچک، خانمی  زندگی می‌کرد که بسیار علاقه به نقاشی داشت. او از کودکی ساعت‌ها با مداد و قلم‌مو وقت می‌گذراند و رویاهای بزرگی برای آینده داشت. اما در یک روز سرنوشت‌ساز، حادثه‌ای دلخراش همه چیز را تغییر داد. در تصادفی وحشتناک، هر دو دستش را از دست داد. او که همه زندگی‌اش به نقاشی وابسته بود، به یکباره خود را در دنیایی سرد و تاریک یافت. در آن روزها، حس عمیق  حقارت و ناامیدی به او دست داد. او می‌پنداشت که زندگی برایش دیگر معنایی ندارد و فکر می‌کرد تمام رویاهایش را از دست داده است.

اما مدتی بعد، متوجه شد که چیزی در درونش نمی‌گذارد تسلیم شود؛ همان نیرویی که  آلفرد آدلر آن را احساس برتری می‌نامید. او تصمیم گرفت که دوباره بجنگد و این بار این جنگ نه با دستانش، بلکه با پاهایش بود. او شروع کرد به تمرین نقاشی با پا. در ابتدا کار بسیار دشواری بود؛ خطوطی که می‌کشید کج و نامنظم بودند و او باز هم احساس می‌کرد که از دیگران کمتر است. اما این احساس او را متوقف نکرد؛ برعکس، به او انگیزه بیشتری داد که بر خودش غلبه کند.

او روزها و شب‌ها تمرین کرد، بارها شکست خورد و باز از نو شروع کرد. همسرش و خانواده‌اش نیز در کنار او بودند و او را در این مسیر حمایت می‌کردند. به تدریج،  توانست نقاشی‌هایی خلق کند که حتی زیباتر از قبل بودند. او حالا نه تنها نقاش بود، بلکه با تلاش و پشتکارش توانسته بود الهام‌بخش دیگران نیز باشد. دوستان و آشنایانش به او افتخار می‌کردند و از او یاد می‌گرفتند که چطور باید با چالش‌ها و سختی‌های زندگی روبرو شد.

این بخش از زندگی این خانم نشان‌دهنده علاقه اجتماعی او بود؛ او که حالا صاحب فرزند و خانواده‌ای شاد بود، نقاشی‌هایش را با عشق و محبت به دیگران تقدیم می‌کرد. او حتی در کارگاه‌های هنری به افراد دیگری که مشکلات جسمانی داشتند، آموزش می‌داد و به آنها نشان می‌داد که هیچ محدودیتی نمی‌تواند جلوی انسان را بگیرد.

او با عبور از حس حقارت و حرکت به سمت برتری و پیشرفت، توانست از تجربه دردناک خود به عنوان نیرویی مثبت برای کمک به دیگران استفاده کند. این داستان زندگی ، مثالی زیبا از نظریه آلفرد آدلر است که نشان می‌دهد چگونه از احساس حقارت می‌توان به برتری و موفقیت رسید و در عین حال، علاقه اجتماعی و عشق به دیگران را هم در دل داشت.