نقش ماری اینزورث در نظریه دلبستگی

کودکانی که دلبستگی ایمن داشتند، وقتی وارد اتاق بازی می‌شدند، خیلی زود مادرشان را به عنوان یک پایگاه امن می‌پذیرفتند و شروع به کاوش محیط می‌کردند. اما وقتی مادر اتاق را ترک می‌کرد، میزان بازی و کنجکاوی آن‌ها کمتر می‌شد و گاهی هم ناراحت و آشفته به نظر می‌رسیدند.

وقتی مادر دوباره به اتاق برمی‌گشت، این کودکان با شوق و علاقه به استقبال او می‌رفتند و چند دقیقه نزدیکش می‌ماندند. بعد از اینکه دوباره احساس امنیت می‌کردند، با علاقه بیشتری به کشف محیط ادامه می‌دادند.

وقتی اینزورث رفتار مادرها را در خانه بررسی کرد، متوجه شد که بیشتر این مادران، نسبت به گریه‌ها و نشانه‌های فرزندانشان حساس و پاسخ‌گو بودند. هر وقت کودک نیاز به آرامش داشت، با محبت و توجه به او پاسخ می‌دادند. این کودکان هم معمولاً در خانه کمتر گریه می‌کردند و مادر را به عنوان پایگاهی امن برای کاوش محیط اطرافشان در نظر می‌گرفتند.

اینزورث باور داشت که این کودکان نمونه‌ای سالم از دلبستگی را نشان می‌دهند. پاسخ‌گویی همیشگی مادر باعث شده بود که کودک حس کند مادر پشتیبان اوست. همین حس امنیت، به کودک کمک می‌کرد که حتی در یک محیط جدید و ناآشنا، به‌راحتی محیط را کشف کند.