اختلال بدریخت انگاری در dsm 5 : علت،علائم و درمان

⭕ شرح حال مراجع

یک دانشجوی پسر ۱۹ ساله پس از اقدام به خودکشی که به دلیل وسواس نسبت به ظاهر صورتش رخ داده بود، به بیمارستان منتقل شد. اعضای خانواده اش گزارش دادند که او معتقد بود صورتش آنقدر زشت است که نیاز به پیوند پوست دارد. دو سال قبل، در سن ۱۷ سالگی، دچار آکنه شده بود. از آن زمان به بعد، خواب آشفته‌ای داشت و به طور فزاینده‌ای درگیر ظاهر صورتش می‌شد. او افکار تکراری مانند «اگر امروز جوش‌هایم را فشار دهم، فردا دوباره رشد می‌کنند. نمی‌توانم با آکنه‌ام کنار بیایم» داشت. 

در طول ۱۸ ماه گذشته، او به طور فزاینده‌ای معتقد بود که صورتش زشت شده و منافذ پوستش بیش از حد بزرگ شده‌اند. او روزانه 4 تا 6 ساعت را صرف بررسی پوست صورتش می‌کرد و گاهی اوقات ۵-۶ بار در روز آن را می‌شست. او به دیگران می‌گفت: «اگر صورتم را به اندازه کافی بشویم، شاید منافذ پوستم کوچک شوند.» او مرتباً به آینه نگاه می‌کرد و می‌گفت که وقتی به صورت «زشت» خود نگاه می‌کند، احساس ترس می‌کند. او چندین بار برای مشاوره زیبایی وقت گرفته بود تا از جراحان پلاستیک بخواهد پیوند پوست انجام دهند، اما به او گفته شده بود که دلیلی برای درمان وجود ندارد.

 با این حال، او همچنان معتقد بود که منافذ صورتش به شدت بزرگ شده است و دیگران به همین دلیل او را مسخره می‌کنند. جستجوهای مکرر در اینترنت او را متقاعد کرد که تنها راه مقابله با این مشکل، پیوند پوست است. او از ترس اینکه دیگران به او بخندند، از اجتماع کناره‌گیری کرد. وقتی مجبور بود در مکانهای شلوغ باشد، احساس بی‌قراری می‌کرد و معتقد بود که دیگران به چهره زشت او می‌خندند. پس از اینکه از شدت ناامیدی از وضعیتش، مچ دستش را بریدند، اعضای خانواده‌اش او را به بیمارستان ما آوردند.

در زمان معاینه اولیه، پوست صورت او از نظر رنگ، بافت و خاصیت ارتجاعی طبیعی به نظر می‌رسید. او خوش‌قیافه به نظر می‌رسید و لباس‌های تمیزی می‌پوشید. در طول مصاحبه کم صحبت می‌کرد و آرام و آهسته صحبت می‌کرد. گاهی اوقات صورتش را با دستانش می‌پوشاند. او بارها اظهار داشت که وقتی در آینه نگاه می‌کند، اندازه منافذ صورتش به اندازه خلال دندان است و ظاهرش آنقدر به دلیل چهره زشتش خراب شده است که قادر به تعامل با دیگران نیست.