کارل راجرز : مفاهیم بنیادی نظریه راجرز

در جلسه درمانی این مراجع است که می‌داند چه چیزی دارد به او آسیب می‌زند، چه مسیری را باید طی کندو چه مشکلاتی دارد. در نتیجه هدایت جلسه درمانی به عهده مراجع هست و او این آزادی را دارد که درباره ی هر موضوعی که دوست داشت صحبت کند و عواطف و احساسات خودش را در باره ی مسائل مختلف بیان کند. 

وظیفه درمانگر این هست که با دقت به صحبت های مراجع گوش دهد و از دادن هر گونه نصیحت و راه حلی بپرهیزد. چون در نهایت خود مراجع هست که با آگاه شدن از احساسات اش می تواند راه حل را پیدا کند و در اینجا درمانگر فقط نقش تسهیل  کننده را دارد.

 درمانگر راجرزی شخصی اصیل و با صداقت هست و در جریان درمان اگر موردی را متوجه نشد از مراجع می خواهد که بیشتر توضیح بدهد و اگر احساسات مراجع را درک نکرد به دروغ به مراجع نمی گوید:  متوجه ام که چه احساسی داری. و همدلی همراه با صداقت انجام میدهد. ( مراجع به طور کامل صداقت یا عدم صداقت درمانگر را درک میکند)

درمانگر هیج وقت مراجع را قضاوت نمیکند و به اصطلاح پذیرش مثبت بی قید شرط دارد. به عنوان مثال :  یک مراجع در جلسه درمانی در مورد رفتارهایی صحبت می‌کند که ممکن است از نظر اخلاقی غلط یا رفتاری  باشد که برای خودش و دیگران مضر و آسیب رسان باشد. در این موقع، درمانگر با حفظ یک نگاه غیر قضاوتی، محیط امنی را برای مراجع فراهم می‌کند تا تجربیات اش را بیان کند .( هدف این نیست که رفتارهای مراجع را تأیید شود، بلکه ایجاد فضایی امن برای بیان احساسات مراجع است. )

تمرکز درمان بر زمان حال هست 

راجرز تکنیک خاصی برای درمان نداشت. او معتقد بود رابطه درمانی که بین مراجع و درمانگر شکل میگرد شرط لازم و کافی برای درمان هست.( همین که مراجع با درمانگر رابطه امنی شکل میده و در محیطی بدون قضاوت عواطف و احساساتش را بیان میکنه و درمانگر همدلانه به او گوش می دهد باعث درمان فرد می شود و نیازی به تکنیک های دیگری نیست.)

درمانگر از تشخیص گذاری و سنجش اجتناب میکند چون باعث می شود درمانگر در موقعیت اقتدار قرار گیرد و این موضوع مانع از خودشکوفایی مراجع می شود. در واقع درمان فردمدار مجموعه ای از انجام ندادن ها است مثل : توصیه نکردن ، تفسیر نکردن ، انتقاد نکردن و… است.